Ergens in Nederland kocht een jong echtpaar een prachtig huis. Ze zetten er een tv in, een dvd-speler, een cd-speler, een koelkast, een centrale verwarming, een magnetron, een auto in de garage en een computer met internetaansluiting voor games. Toen dat alles gerealiseerd was kochten ze een wieg met ingebouwde babyfoon en kregen ze een kindje. Ze legden het kindje in de wieg en voedden het op met alle zorg en liefde die ze in zich hadden. De jongen kreeg ook nog een zusje. De kinderen kregen gezond te eten, medische verzorging, een eigen spaarrekening en alles wat het zich maar wensen konden. Zelfs een tv op hun slaapkamer. Ze mochten naar alle programma’s kijken. Behalve naar één tv-programma. Dat vonden de ouders niet goed voor hun kinderen. “Dat is voor volwassenen”, zeiden ze.
Maar de jongen ging naar school en kreeg daar een klasgenootje dat zei: “Hebben je ouders werkelijk gezegd dat je niet naar de tv mag kijken?” “Nee”, zei het kind, “wij mogen wel naar tv kijken, naar alle programma’s. Mijn ouders hebben alleen gezegd dat ik naar dat ene programma niet mag kijken. We mogen het zelfs niet aanzetten want dan halen ze de tv van onze kamer weg.” Maar zijn klasgenootje zei: “Daar hoef je echt niet bang voor te zijn. Het is een programma voor volwassenen, maar als je er naar kijkt dan weet je evenveel als je ouders. Dan weet je wat grote mensen ‘s nachts doen als jij slaapt”.
Toen werd het kind nieuwsgierig en ging een keer met zijn klasgenootje mee om bij hem thuis naar dat programma te kijken. De volgende dag nam hij zijn zusje mee en ook zij keek naar dat programma. Ze konden hun ogen niet geloven. Opeens beseften ze wat het verschil was tussen een jongen en een meisje. Het vriendje had ook nog schunnige plaatjes die ze mee mochten nemen. Dat deden ze, maar ze verstopten ze in hun schoolschriften.