LEZINGEN: Jes.49,14-15 en Mt.6,24-34
Beste medechristenen,
De carnavalsvakantie is in het Zuiden ingegaan. Hier hebben de kinderen afgelopen week krokusvakantie gehad. Wat een wonder: het is pas 2 maart en nu staan niet alleen de sneeuwklokjes maar ook de krokussen en narcissen al volop in bloei. Elk jaar staan we weer verwonderd over al die kleurenpracht. Het is een even bonte verzameling van kleuren als de carnavalskleding. Ja, de bloemblaadjes zijn als het ware de kleren van een plant. En al zijn er heel wat soorten door menselijke manipulatie veredeld, van nature en van oorsprong zijn alle planten toch door God geschapen. God heeft ze zo mooi gekleed. Daar mogen we nog altijd in geloven. Het zien van die kleurenpracht maakt ons opgewekt, vrolijk en blij.
Jezus gebruikt dit menselijk gevoel om er op te wijzen dat God, die met zoveel zorg de natuur geschapen heeft, met nog meer zorg de mens omgeeft.
Wat een geweldige boodschap is dat. Wat een bevrijding is dat voor ons: te weten dat God voor ons zorgt. Als we dat geloven kunnen we onze zorgen laten vallen.
Waarom vieren mensen carnaval? Is het niet om even alle zorgen te vergeten? Om even niet zo gewichtig te hoeven doen als in het dagelijks leven? Met carnaval mogen we alles aantrekken. Niemand zal iets denigrerends zeggen over onze kleding. Carnaval is geen feest van exclusieve diners waarvoor we al dagen van tevoren in drukke winkels boodschappen moeten doen zoals met kerstmis. Met carnaval lopen we eerder even naar de snackbar en met een potje bier hebben we veel plezier.
Even alle zorgen vergeten. Maar wat Jezus betreft mag het het hele jaar carnaval zijn. Hij wil ons bevrijden van dagelijkse zorgen om eten, drinken, kleding en al die andere dingen die de ongelovigen en kleingelovigen najagen. Hij wil ons laten geloven dat onze hemelse Vader wel voor ons zorgt.
In plaats van die dagelijkse zorgen vraagt Hij van ons wel de zorg om Gods Koninkrijk en zijn gerechtigheid. Dat betekent dat we zorg dragen voor de medemens.
Tijdens het carnaval vergeten we rustig even onze dagelijkse zorg. Maar niet de medemens aan wie ons leven gebonden is. Ook met carnaval zijn we echtgenoot of echtgenote, vader of moeder, priester of religieus. Want die zorg voor anderen behoort tot het Koninkrijk en zijn gerechtigheid die we eerst moeten zoeken. Daarom heeft ons bisdom Rotterdam na het Jaar van het Geloof een jaar van diaconie ingesteld met als thema: daden van liefde. Ze heeft bijvoorbeeld de parochies opgeroepen in de veertigdagentijd voedsel in te zamelen. Die voedselpakketten gaan dan weer naar de voedselbank hier in de buurt. Dit onder het motto: Waar wij vasten, worden anderen gevoed”. En elke parochie wordt gevraagd een voedselpakket mee te nemen naar de chrismamis, de oliewijding, in de Goede week in de kathedraal en bij de offerande aan te dragen. Ik weet niet of deze parochie er aan mee doet, maar het is in ieder geval een goed diaconaal initiatief van het bisdom.
Daarom mogen we ook heel blij zijn met een diaken in onze parochiefederatie: de heer Tolsma. Een diaken behartigt juist de zorg van de kerk voor mensen in nood of mensen in de marge van de samenleving. Hij geeft handen en voeten aan de zorg die God voor ons heeft. Hij ondersteunt onder andere de Parochiële Caritas Instellingen en de Missie- Ontwikkelings- en Vredeswerkgroepen. Hij werkt op het raakvlak van kerk en samenleving. Dat is zijn eigenlijke taak.
Hij gaat ook wel mee voor in eucharistievieringen, maar daarin heeft hij dan een symbolische taak: hij assisteert de priester door bijvoorbeeld het missaal voor de priester klaar te leggen, voor de kelk te zorgen aan ’t altaar en bij het communie-uitreiken, de oproepen te doen tot verkondiging van het mysterie van het geloof na de consecratie en de oproep tot de vredeswens en op het eind van de viering om heen te gaan in vrede. Dat zijn geen belangrijke essentiële taken die een ander niet zou kunnen doen. Het zijn zeer onbelangrijke, bescheiden taken, maar dat is nu juist de bedoeling: want dienstbaarheid gaat altijd gepaard met bescheidenheid.
De kerk moet juist in deze tijd, waarin ze zo vaak in opspraak is vanwege misdaden van haar leiders in het verre verleden toen de kerk nog machtig was, heel bescheiden worden en zich weer beperken tot nederige dienstbaarheid. Alleen een diaconale kerk heeft nu overlevingskansen. Zorgen voor anderen in het geloof dat God voor ons zorgt.
Ja, als God zo voor ons zorgt dan is een christelijk leven inderdaad een heerlijk leven, dat boven alle andere levenswijzen te verkiezen is. Wat de wereld te koop heeft zijn alleen maar maskers van drank, drugs, lawaai, kalmerende tabletten en andere verdovende middelen waarmee we onze zorgen overstemmen, waarachter we onze bedrukte gezichten verbergen. Wie echt gelooft, heeft dat allemaal niet nodig. Die kan zijn ware gezicht tonen, een gezicht waar bevrijding van af straalt, een gezicht van een kind dat nog zorgeloos is omdat het een zorgzame vader en moeder heeft.
Jezus vraagt ons in het moment van nu te leven. Dat is wat anders dan de spreuk: “Pluk de dag”. Dat laatste wordt meer gebruikt in de betekenis: Trek je van niemand iets aan en geniet zoveel mogelijk van wat je te pakken kunt krijgen.
Een christen kent natuurlijk ook leed. Maar men zegt ook wel eens: “Mensen lijden meer onder het leed dat ze vrezen dan onder het leed dat hen werkelijk overkomt”. Jezus zegt: “Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen leed”. Het leed van één dag is te dragen. Daar is de mens op gemaakt. Maar de fout die wij maken is dat we de toekomst in onze hand willen hebben, en daarmee laden we een grote last op onze nek waar we soms onderdoor gaan.
Als ik me bij mijn wijding een voorstelling had gemaakt hoe ik in de toekomst priester zou moeten zijn bij zo’n terugloop van het aantal priesters, dan zou ik er misschien niet aan begonnen zijn.
Als we ons een voorstelling zouden maken van de wereld over 40 of 50 jaar, dan zouden we misschien geen kinderen meer durven krijgen. Toch kiezen we als het goed is heel bewust voor kinderen. Omdat we geloven dat God voor ons zal zorgen.
Het evangelie van vandaag is één van de populairste stukken in deze tijd. Het wordt vaak gekozen bij themavieringen of een huwelijksdienst. En terecht. Want het is toch de kern van het evangelie en van Jezus’ leven: dat we op God mogen vertrouwen, dat Hij onze Vader is. Dat is de bevrijding die Jezus bracht. Zo mogen we leven. Amen.