PREEK Vredesweek: Hoe komt er vrede in onze verdeelde samenleving?
Het wil maar niet lukken een nieuw kabinet te formeren. Alle partijen sluiten wel een of enkele andere partijen uit en blijven hard op hun standpunten staan.
Het beleid inzake de vluchtelingen uit Afghanistan heeft zelfs een minister doen besluiten op te stappen. We zijn er niet in geslaagd de vrede en de veiligheid in Afghanistan te verzekeren.
Maar de vrede in ons land is ook niet veilig. De vrede kan ook van binnenuit bedreigd worden.
De samenleving dreigt in ons land verdeeld te worden tussen voor- en tegenstanders van de coronapas. Niet-gevaccineerden voelen zich uitgesloten en gediscrimineerd. Gevaccineerden zeggen: een minderheid mag de vrijheid van de overgrote meerderheid niet beperken. “De vrijheid van de een mag niet ten koste gaan van de vrijheid van de ander”. Minister de Jonge zegt terecht dat in Nederland ieder de vrijheid houdt zich wel of niet te laten vaccineren en dat niemand uitgesloten wordt, omdat niet-gevaccineerden zich wel gratis kunnen laten testen om een tijdelijke coronapas te krijgen. Ik zeg daarbij: mensen die geen rijbewijs willen halen moeten de consequentie aanvaarden dat ze geen auto mogen rijden. Dat is gewoon heel logisch: je mag het leven van medemensen niet in gevaar brengen.
Ik ben heel benieuwd wat de bisschoppen gaan besluiten komende week over het opheffen van de anderhalve meter in de kerk en de toelating in de kerk met of zonder coronapas. Maandag is er overleg tussen de minister en de kerken. In de loop van de week zullen we wel een brief er over krijgen.
Persoonlijk vind ik dat we iedereen moeten toelaten tot Gods genademiddelen. Niet-gevaccineerden moeten aanvaarden dat ze daarbij meer risico op besmetting lopen dan gevaccineerden. Ze zijn niet verplicht om naar de kerk te komen.
Maar eigenlijk veranderd er niet veel als we wel een coronapas zouden vragen, want het afgelopen jaar moesten de gastheren en gastvrouwen bij de ingang van de kerk een coronacheck doen: dat wil zeggen: elke kerkganger moest bij de ingang ondervraagd worden of ze geen gezondheidsklachten hadden. Nu komt er alleen bij dat ze er een bewijs van moeten tonen.
De coronamaatregelen hebben ons volk in het afgelopen jaar al sterk verdeeld. Dat gaf veel onvrede in onze samenleving.
Wat bedreigt nog meer de vrede in ons land? Ik noem een aantal zaken die in mijn ogen slecht zijn. U
hoeft ’t niet met alles eens te zijn maar ik reik ze aan om over na te denken.
- de afkeer van asielzoekers en buitenlanders
- de kloof met de islamitische bevolkingsgroep
- de oppervlakkige relatie tussen ouders en kinderen, mede door de sociale media die het hele leven overheersen
- de ontkerkelijking, gepaard gaande met materialisme en consumptiedrang. De Europeaan gaat steeds meer voor het bezit leven en wil alsmaar economische vooruitgang. Dit kan alleen maar ten koste van de zwakkeren en de derde wereld.
- haastigheid in ’t leven met als gevolg stress en agressie in het verkeer Een week geleden is van een goede kennis van mij zijn enige dochtertje aangereden op een zebrapad door een auto die hard door het rode licht reed. Dat meisje ligt nog steeds in coma.
- Een ander gevolg van ons drukke en gehaaste leven en prestatiedrang en carrièrezucht is de eenzaamheid van de ouderen.
- Tevens is er geen tijd voor bezinning en vorming van idealen bij de jeugd
- de ontrouw aan vriendschap, vereniging en levenspartners, waardoor vele mensen psychische schade oplopen en het vertrouwen in zichzelf, de medemens en God verliezen met als gevolg volle psychiatrische inrichtingen, lange wachtlijsten in de jeugdzorg, zelfmoorden en verslavingen.
Er zijn maar weinig mensen die echt tevreden leven. Mensen die tevreden zijn met hun eigen leven en levensomstandigheden.
Dit onbevredigd gevoel wordt verdoofd met slaap- en kalmeringsmiddelen, met veel vermaak en consumptie.
Wat moeten we doen om die bedreigde vrede te redden?
Dan kom ik bij het evangelie van vandaag: de apostelen hadden onderweg getwist. Dat wil zeggen: ze hadden ruzie gehad. Er was geen vrede onder hen. Waardoor? Ieder had het verlangen de grootste te zijn, de belangrijkste, de machtigste.
Jezus leert hen dan dat ze de minste plaats in moeten nemen, de laatste moeten willen zijn, anderen voor moeten laten gaan, anderen moeten dienen.
Dan toont Hij de apostelen een kind: een kind is niet machtig, heeft het niet voor het zeggen, is nog afhankelijk
van ouderen.
Die houding vraagt Jezus ook van zijn volgelingen: de minste zijn, kleine mensen dienen, de zwakken en armen, de vreemdelingen.
En je zelf kind weten van God. Gehoorzamen aan zijn wil. Je afhankelijk weten van onze Vader in de hemel.
Veel onvrede komt voort uit een leven los van God. Terwijl we misschien nog wel naar de kerk gaan en dagelijks
bidden, hebben we toch een aantal aspecten van ons leven losgemaakt van God. Het geloof doortrekt misschien niet helemaal ons bestaan. De besteding van onze vrije tijd of van ons geld, de keuze van vrienden, van lectuur, van video’s: het kunnen allemaal zaken zijn waarin we niet aan God denken.
Vrede is er pas als we van uur tot uur met God leven, in het besef dat we over alles verantwoording moeten afleggen, zoals een kind met zijn ouders leeft en zich geen moment mag onttrekken aan de ouderlijke macht en steeds moeten laten weten waar hij of zij is. Zo wil Jezus dat wij met God leven.
Als we in vrede leven met God, dan zal er vrede zijn in ons hart en dan zal er vrede komen in onze samenleving.
Vrede zij u.