MIS DE MIS NIET.
Ergens in Frankrijk had een pastoor besloten de elektrische verlichting en verwarming in de donkere kerk weer te vervangen door kaarsen. Iedere kerkbezoeker moest een kaarsje meenemen. Aanvankelijk ging dat heel goed: door de vele kaarsen was de kerk goed verlicht en verwarmd. Men zag elkaar, de kerk en de priester. Maar langzamerhand bleven er mensen weg. Op den duur werd het alsmaar donkerder en kouder in de kerk. De overgebleven kerkgangers konden alleen nog hun eigen boekje lezen maar de prachtige muurschilderingen waren niet meer te zien en van de priester op het altaar zag men alleen nog een vaag silhouet. De pastoor liet de mensen toen een brief bezorgen waar in stond: “We hebben zondag uw kaars weer nodig. Wilt u hem zelf komen brengen?” Die zondag zat de kerk weer vol en kon er weer goed gevierd worden.
Dit verhaal, parochianen, maakt ons duidelijk hoe belangrijk ieder van u is voor onze kerk. We kunnen eigenlijk niemand missen. Zonder u is het kouder, killer en donkerder in de kerk. Steeds meer protestanten benijden ons dat we elke week (nog!) eucharistie vieren.
De eucharistie brengt de gemeenschap tot stand onder ons. De eucharistie vormt het gezin van de kinderen van God, broeders en zusters van Jezus en van elkaar. Onkerkelijkheid, individualisering en vereenzaming in onze maatschappij hebben onmiskenbaar met elkaar te maken.
“De eucharistie is ingesteld opdat we broeders zouden worden:… opdat we van vreemdelingen, verstrooiden en onverschilligen ten opzichte van elkaar, verenigd zouden worden, gelijken, vrienden; ze wordt ons gegeven opdat we van een apathische, egoïstische massa van mensen die onderling verdeeld zijn en tegenover elkaar staan, één volk worden, een echt volk, gelovig en liefdevol, één van hart en één van ziel.” (Paulus VI).
De mis kan u niet missen. Onderschat niet hoe belangrijk u voor onze gemeenschap bent!
De mis: niet te missen; onmiskenbaar onmisbaar!