Boodschappers van vreugde
Preek Willibrordzondag 2021
Lezingen: Jesaja 52,7-10; Hebreeën 13,7-9a.15-17a en Marcus 16,15-20
INLEIDING
Broeders en zusters, vandaag vieren wij het feest van de heilige Willibrord. Voor Bodegraven de patroon van deze kerk. Het is ook Willibrordzondag. We denken terug aan de man die ons land het evangelie heeft gebracht en de eerste bisschop van Utrecht was. Maar we zien bij dat terugkijken ook dat er verdeeldheid onder de christenen ontstaan is. Daarom zullen we vandaag bijzonder bidden voor het herstel van de eenheid onder de christenen. We bidden eerst om Gods ontferming omdat we zelf vaak schuldig waren aan verdeeldheid.
Preek
Vinden wij nog vreugde in ons geloof?
De engel Gabriel zegt als eerste tegen Maria (en via haar tot ons): “Verheugt U”. Direct daarna wordt de reden van deze vreugde meegedeeld: “want de Heer is met U”. Vervolgens brengt Maria een bezoek aan Elisabeth, waarbij Johannes de Doper van vreugde opspringt in haar schoot. Het is de heilige Geest die hem en Elisabeth Gods aanwezigheid, grootheid en goedheid doet herkennen. Vervolgens Zacharias, de herders, de wijzen uit het oosten, de apostelen, de leerlingen, de eerste christenen … gewone mannen en vrouwen die in hun dagelijks leven Christus wisten te ontdekken en Hem daar in hun gewone werk, activiteiten en relaties zochten, vonden en beminden en daarmee onlosmakelijk verbonden, de vreugde vonden in hun levens.
Geloofsverkondigers vonden zoveel vreugde in het geloof, dat ze er alles voor over hadden om deze vreugde te delen met anderen: velen verlieten hun familie en vaderland om onder vreemde volkeren deze vreugde te delen.
De heilige Willibrord en zijn gezellen hebben allereerst zelf in een persoonlijke ontmoeting met Jezus deze diepe vreugde ervaren: zich bemind te weten.
De geloofsverkondigers staan in een lange keten van ontmoetingen met Jezus waarin de vreugde wordt ontvangen en doorgegeven. Reeds de Profeet Jesaja voorzag een glimp van deze heerlijke werkelijkheid toen hij schreef: “hoe liefelijk zijn de voeten van de vreugdebode“.
In de 8ste eeuw werd de heilige Willibrord opgenomen in die keten en via die keten is Christus dertien eeuwen later ook bij ons terecht gekomen.
Willibrord werd geboren in 658 en werd als zevenjarige jongen door zijn vader aan het benedictijnerklooster van Ripon in Engeland toevertrouwd. Toen hij vijftien was legde Willibrord de kloostergelofte af.
Bij hem groeide de wens op pelgrimstocht, peregrinatio, te gaan. Eind 677, op zijn 20e, vertrok Willibrord naar Ierland. Hij zou er dertien jaar blijven. Tien jaar later, hij was toen 30 jaar oud, werd hij daar in 688 tot priester gewijd.
Willibrord reisde in de herfst van 690 met elf of twaalf gezellen, via het huidige Katwijk, bij de monding van de Rijn, naar Friesland om het voorbeeld te volgen van Jezus Christus die rondtrok om zijn boodschap te verkondigen.
Hij kwam niet van buitenaf God brengen, maar wilde de mensen er van bewust maken dat zij Gods kinderen waren. Dat God in iedere mens leeft. Alleen zijn velen zich daar niet van bewust. Willibrord wilde onze voorouders dat laten ontdekken.
Na twee moeilijke reizen naar Rome werd hij in 695 door paus Sergius I tot bisschop gewijd en tot Aartsbisschop der Friezen benoemd, waarbij een voormalig Romeins fort in de Utrechtse binnenstad zijn zetel werd.
Na terugkeer van zijn tweede reis naar Rome werd het Willibrords taak het door Friezen verwoeste Utrechtse kerkje van koning Dagobert I te herbouwen. Hij bouwde twee kerken op het huidige Domplein, Op het Domplein liet hij ook een klooster bouwen met een school. Willibrord stichtte de Abdij van Echternach Willibrord raakte hechter met Echternach verbonden.
Willibrord maakte in de kantlijn van een kalender een aantekening, betreffende de belangrijkste data van zijn missioneringswerk: zijn aankomst in 690 en bisschopswijding in 695, eindigend met de zin “in Dei nomine feliciter” (in de naam van God gelukkig). Dat geluk, die vreugde heeft hij met velen gedeeld.
Willibrord stierf op 81-jarige leeftijd en werd op eigen verzoek begraven in Echternach.
Heden ligt Willibrords graf in de crypte van de basiliek van de Abdij van Echternach.
Ook ons heeft de Heer opgezocht via die lange keten van christenen.
Door gebed en sacramenten kun je je met Hem verenigen. Je kunt alles naar Jezus meenemen; je werk (successen en teleurstellingen), je liefde en vriendschappen, je taken, je plannen, projecten en dromen. Hij wil ons niet alleen zijn vreugde en vrede schenken op de zondagochtend, maar de hele week. Als we ons laten aansteken door de goddelijke vreugde word je zo blij als een kind … van God. Die vreugde kun je immers niet voor jezelf houden, maar straalt door in je hele doen en laten, hoe je praat, loopt, huilt, lacht, werkt en je vermaakt.
Zo kan gebeuren wat Jezus aan de leerlingen opdraagt: “maakt alle volkeren tot mijn leerlingen”. Het is een kenmerk van Jezus’ leerlingen: door hun vreugde maken ze nieuwe leerlingen.
Zo kunnen wij ook missionair zijn: door anderen te vertellen wat God voor ons betekent. Door anderen te vertellen welke steun je hebt aan het geloof. Je hoeft anderen niet te overtuigen van Gods bestaan. Je hoeft anderen niet te bekeren. God vraagt ons alleen onze vreugde vanuit ons geloof met anderen te delen. Dan zal in de ander vanzelf het verlangen groeien om God te leren kennen.
Die levensvreugde wordt wel eens overschaduwd. Bijvoorbeeld als we kijken naar onze eigen fouten of die van anderen of het gebrek aan eenheid onder christenen. Daar moeten we dus wat aan veranderen. Vandaag bidden we bijzonder voor de hereniging van de christenen in dit land waar Willibrord het christendom bracht.
Jezus’ wens om de vreugde te verspreiden over de hele wereld is zo groot, dat Hij de opdracht geeft om dat gewoon te gaan doen, ondanks onze tekortkomingen. Jezus zelf geeft aan alle christenen deze taak om zijn vreugde door te geven. Misschien moeten we nog oefenen in de vreugde en het doorgeven ervan en kunnen we op dit punt van andere christenen veel leren. Wat we niet kunnen doen is stilzitten. De keten moet worden voortgezet.
Gelukkig zei Jezus er meteen bij dat Hij met ons is alle dagen tot aan de voleinding der wereld. Jezus blijft bij ons door zijn woorden en de Sacramenten.
Het evangelie van vandaag eindigt met de opmerking: “ De Heer werkte met de elf apostelen mee en schonk kracht aan hun woord door de tekenen die het vergezelden”. Die woorden gelden ook voor ons. Aarzel niet en ga meer met Jezus om in het gebed. In die ontmoetingen zal je worden aangestoken met een ongekende blijdschap die je niet voor je kunt houden.
Geef die vreugde in de naam van Christus door aan iedereen die er voor open staat! Amen.