PREEK VAN DE WEEK ALLERZIELEN 2013 Pijnacker
LEZINGEN: EERSTE LEZING: Jesaja 25,6a,7-9 EVANGELIE: Lucas, 23,44-24,6
THEMA: in liefde verbonden
INLEIDING
Zusters en broeders,
We zijn hier vanavond bij elkaar om mensen te gedenken die ons dierbaar waren en die overleden zijn. De overledenen uit de parochie van het afgelopen jaar zullen wij bij naam noemen. Andere overledene van het afgelopen jaar zullen we gedenken door een waxinelichtje aan te steken.
We zijn ook samen gekomen omdat we elkaar willen steunen in het leed dat ons overkomen is.
We zien na rampen, zinloos moorddadig geweld, terroristische aanslagen of de dood van beroemde artiesten of acteurs grote massale bijeenkomsten om samen het verdriet te verwerken. De katholieke kerk heeft dat altijd al gedaan, omdat we als kinderen van God één familie zijn en omdat Paulus in één van zijn brieven zegt: “Verblijdt u met de blijden en weent met hen die wenen. Weest eensgezind”. (Rom.12,15).
Onze geloofsgemeenschap heeft u bijgestaan bij het overlijden van uw dierbare medemens door de uitvaart te verzorgen met zang en kerkdienst en in een aantal gevallen ook met een avondwake. Ik wil vanavond alle medewerkers rond uitvaart en avondwake hartelijk danken voor hun vrijwillige inzet voor onze getroffen medegelovigen.
PREEK (gebaseerd op preek van 2007)
Ik heb een boek gelezen over bijna-dood-ervaringen van dr. Moody, getiteld: “Leven na dit leven”. Een herdruk van dit boek is weer te koop. Zelf heb ik ook verschillende mensen gekend die zo’n bijna-dood-ervaring hebben gehad. Daaronder was mijn eigen oma.
Het meest markant en troostgevende punt uit die ervaringen is dat deze mensen na de dood een groot licht gezien hebben. Dit licht kenmerken ze allemaal, gelovig of niet, als een wezen, als een persoon. Gelovigen identificeren dit licht met Jezus, joden met een engel. Maar allemaal noemen ze dit wezen een persoon die heel veel warmte en liefde uitstraalt. Deze persoon vraagt de overledene wat hij of zij voor goeds gedaan heeft in zijn of haar leven. Het Wezen van Licht geeft de overledene een terugblik op zijn of haar leven. Daarbij ziet de overledene ook de momenten waarin hij of zij egoïstisch gehandeld heeft. Maar het Lichtwezen wijst hem of haar daarbij niet terecht maar laat steeds zien wat de overledene van die gebeurtenissen geleerd heeft.
Een ander veelvoorkomend kenmerk van de bijna-dood-ervaring is dat de overledene bekende familieleden of vrienden ontmoet die eerder overleden zijn.
In dit verband wil ik een kleine anekdote vertellen die ik eens gelezen heb:
Opa lag op sterven. Een kleinzoontje van ongeveer zes jaar vroeg zijn moeder: ‘Mama, gaat opa dood?’ ‘Ja, Paul.’ ‘Kan ik dan nooit meer naar hem toe?’ ‘Nee, dan komt hij nooit meer bij ons.’ Het was even stil. ‘Gaat opa naar de hemel?’ ‘Ja.’ ‘Maar, eh, als nou iedereen naar de hemel gaat, dan zijn er wel duizend miljoen mensen in de hemel, hoe kan ik opa dan later terugvinden?’ Het was weer stil. Toen zei Paul: ‘O, ik weet het al: je ziet natuurlijk alleen de mensen van wie je houdt.’ Hij ging weer spelen. Feys, M., Kinderen rouwen ook
En alle mensen met zo’n bijna-dood-ervaring verliezen hun angst voor de dood. De meeste zijn op een plaats geweest waar er zoveel licht, kleur en warmte was dat ze eigenlijk niet meer terug wilden naar hun aardse lichaam. Maar ze werden teruggestuurd door het Licht of teruggeroepen door nabestaanden. Sommigen weten dat ze hier nog een taak op aarde hebben.
Deze ervaringen bevestigen een aantal bijbelse geloofsgegevens. Het is nog geen bewijs, want die getuigenissen moeten we ook maar geloven. Maar voor wie gelooft bevestigen ze dat er een leven is na de dood, dat dat leven heel goed is en dat we elkaar weer terug zullen zien.
Een paar jaar geleden is er een stripboek uitgekomen over de martelaren van Gorkum. Dit stripboek heeft de veelzeggende titel: “de tijdelijke dood”. Deze martelaren waren er zo van overtuigd dat er nog een leven na de dood is dat ze bereid waren hun leven op te offeren voor de verdediging van enkele geloofspunten.
Gisteren vierden we Allerheiligen. De afzonderlijke feestdagen van de heiligen staan meestal op hun sterfdag. Kinderen op school vragen me wel eens waarom we hun feest op hun sterfdag vieren en niet op hun verjaardag. Het antwoord is dat de sterfdag hun geboortedag in de hemel is. Bij iemands sterven zijn wij in rouw omdat de directe liefdevolle menselijke verbondenheid en het fysieke samenzijn verbroken wordt. De overledene zelf echter gaat een betere wereld in. Zij zijn verlost van alle zorgen en pijn en leven verder in Gods oneindige liefde.
Van dat hemelse leven kunnen we hier op aarde al iets ervaren als we leven in liefde tot de naaste. Als we Gods wil doen op elk moment van de dag. Dan komt de hemel hier op aarde. In het Onze Vader bidden we steeds: Uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel. Dat houdt ook in dat zijn wil in ons eigen leven geschiede, dat we proberen om elke dag Gods wil te ontdekken en te vervullen.
Daarvoor is het nodig om elke dag even contact met God te zoeken in het diepste van onze ziel. En dan mogen wij de voorspraak inroepen van onze dierbare overledenen, ook al zijn ze niet heilig verklaard.
Ik wil eindigen met twee gedichtjes van Toon Hermans uit het boek Fluiten naar de overkant.
Hij is al jaren dood
Maar altijd nog nabij
Zo echt en levensgroot
Hij praat gewoon met mij
Hij is geen haar veranderd
Ik spreek hem elke dag
Zijn mond, zijn rare tanden
Dezelfde oogopslag
Met op zijn neus dat beetje blauw
Ten voeten uit nog: Jo
Nee, mensen gaan niet dood mevrouw
Het lijkt alleen maar zo.
En:
Nu ’t rouwrumoer rondom jou is verstomd
De stoet voorbij is, de schuifelende voeten
Nu voel ik dat er een diepe stilte komt
En in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten
En telkens weer zal ik je tegenkomen
We zeggen veel te gauw: het is voorbij
Hij heeft alleen je lichaam weggenomen
Maar niet wie je was en ook niet wat je zei
Ik zal nog altijd grapjes met je maken
We zullen samen door het stille landschap gaan
Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken
Raak je mijn hart nog duidelijker aan.