Een vreugdevolle christengemeenschap

Een katholiek land: Costa Rica. Wie verwacht hier nu een levendige evangelische christengemeenschap?

Drie maanden sabbat verlof. In mijn vorig sabbatverlof, 5 jaar geleden, maakte ik studie van de oosterse wereldgodsdiensten. (zie verslag elders op mijn site). Nu wilde ik kennismaken met levendige pinkstergemeenten of vol evangelische kerken. Zelfs met de vraag of het op mijn weg zou liggen (als God het wil) om me daar bij aan te sluiten. Naast mijn lidmaatschap van de katholieke kerk. Dat sluit elkaar toch niet uit? Je kunt toch ook van twee tennisverenigingen en  of van twee bridgeverenigingen lid zijn?

Maar ik wilde ook overwinteren in een tropisch land. En ik koesterde al jaren de wens Costa Rica wegens de prachtige natuur te bezoeken. De natuur is voor mij ook een openbaring van Gods grootheid. En dus een bron van geloof. Al wil ik later als ik in de hemel kom Hem wel vragen waarom er zoveel irritante stekende insecten en mieren zijn, en giftige slangen in de tropen.

Ik besloot dus naar Costa Rica te gaan.

5 Januari 2025

Op internet vond ik een ‘strandkerk’ bij mijn eerste verblijfplaats: Manuel Antonio. Ik verwachte een rk openluchtmis.  Maar het was een soort pinkstergemeente. Ongeveer 50 mensen, meest jongeren, enkele gezinnen. Een tiener, zoon van de voorgangers, begroette me vriendelijk. En gaf me een liedblad en een strandstoel. Eerste half uur zang. Staande. Meest lofprijzing. Onder leiding van een echtpaar. Met vaak handen in de lucht en klappen en veel herhaald Alleluia. Toen pauze met drinken en koek. Toen onder leiding van  drie vrouwen en een man in zomerkleding delen van brood (stukjes cracker) en cupjes druivensap. Een van de vrouwen vertelde uit de losse hand de betekenis er van, inclusief citaat van de ‘instellingswoorden’ .

Daarna een half uur bijbeluitleg, over teksten over de doop. Na 1,5 uur was de dienst afgelopen. Daarna werden 2 jongemannen, een jongedame en een meisje (12?) gedoopt, in de zee, “het allermooiste doopbassin ter wereld”. Dat meisje had de hele dienst al stralend gevolgd!! Gedurende de pauze en na afloop omhelsden mensen elkaar.

In de pauze had ik gesprek met een jongeman die vertelde dat hij met veel andere aanwezige jongeren in een afkickcentrum woonde. Al anderhalf jaar. Hij getuigde dat alleen God hem gered had.

Na afloop een ‘voorgangster’ ontmoet die vertelde dat deze groep 15 jaar geleden begonnen was voor Engelstaligen uit diverse kerken. Langzamerhand was het tweetalig geworden.

Op de terugweg kwam ik langs de Rk kerk : een klein gebouwtje met open ramen en deuren naar alle kanten. De Nicaraguaanse priester was net aan de preek bezig: over het wierook van de drie koningen dat duidde op Jezus’ godheid, zoals in het tabernakel, de mirre op zijn menszijn en het goud op zijn koningschap. Ook hij sprak net als de evangelist vanochtend over het geschenk van God aan ons en over de vergeving van zonden. In de kerk zaten 28 mensen, waarvan 5 jonge gezinnen met 3 of 4 kinderen, één oudere vrouw en nog 9 jongvolwassenen. Eén gezin zong bij muziek uit een geluidsbox. Bij het slotlied werd nog harder geklapt dan vanochtend op het strand. De katholieken hier kunnen dat dus ook. Na afloop ging ik naar de pastoor, maar een meisje van 12/13 was me voor, om een kettinkje te laten zegenen. Ze keek even gelukkig als het gedoopte meisje vanochtend!! De Heilige Geest waait waar Hij wil!!

Zondag 11-1

Vandaag weer naar de beachchurch Er waren minder mensen dan vorige week.  Ik miste bijvoorbeeld het vrolijke meisje dat gedoopt werd. Wel dezelfde voorgangers met bijna hetzelfde verhaal: wij zijn zondaars, die onszelf niet kunnen redden. Dankzij Jezus, zijn offer op het kruis, zijn bloed, zijn we gered. Een beetje een repeterende wekker. Alle bijbelzinnen daarover zijn onder elkaar gezet. Gelukkig zei hij wel dat alle kerken dat belijden, en we dus broeders en zusters zijn van elkaar. Dat gaf mij de moed om op het eind het woord te vragen. De voorganger wilde wel eerst weten wat ik ging zeggen. Ik heb eerst bedankt voor de gastvrijheid en zijn woorden bevestigd. Toen heb ik gezegd dat ik katholiek ben en dat ook wij Jezus willen navolgen en door Hem gered zijn door de zondevergeving. . Ik heb er aan toegevoegd dat de grootste zonde is Gods liefde niet te verspreiden door woord én daad. Goede daden (‘werken’) doen we niet om onze ziel te redden maar om Gods liefde te beantwoorden. Er werd hierop instemmend geklapt en ‘Amen. Amen’ geroepen. Ook de voorganger gaf me een hand.

Nog een opmerkelijk ding: er werd gebeden voor de collecte.

Vanaf eind januari verbleef ik twee maanden in een hostel in de jungle: een half uur klimmen over een steil bergpad. Groot was mijn verbazing dat er in het dichtstbijzijnde dorp geen katholieke kerk was.. Maar wel een evangelische gemeenschap.

De stad, Puerto Jimenez, 20 kilometer van Dos Brazos, was op zondag niet bereikbaar: op zondag reed er geen bus.. Ik voelde me solidair met al die katholieken in Nederland die op zo’n-en feestdagen geen kerk kunnen bezoeken omdat ze te ver van de hoofdkerk wonen.

Voor mij was de keus snel gemaakt: 2 maanden lang ging ik ’s zondags deze pinkstergemeenschap bezoeken. En vanaf de eerste keer voelde het aan als een geschenk van God.

Wat een feest is het daar elke zondag.!!!

Bij binnenkomst begroeten de kerkgangers elkaar. Soms met een opgestoken hand, vaker met een handdruk maar meestal met een innige omhelzing. Het was me snel duidelijk dat ze elkaar allemaal kennen. Er wordt na de spontane begroeting (geen vaste versleten formules) eerst een half uur lang gezongen, geklapt en gedanst. Zie video: (komt nog) Dit moet mijn neef, die alle grote popfestivals bezoekt, wel aanspreken.

Het zingen is wel even anders dan Oosterhuisliederen of Gregoriaans. Het zijn opwekkingsliederen met eindeloos herhaalde teksten van de volgende inhoud:

• Mijn hart zingt alleen voor U. U, Jezus Christus bent mijn enige redder. God U bent almachtig. We zingen alleluia. Eer aan de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Heer almachtig. Ik zing voor U. Wij aanbidden U We loven U. Heer, almachtige. U bent mijn Redder.

Helaas kon ik het Spaans niet volgen, maar ik had de indruk dat op een zondag een handvol gemeenteleden een geloofsgetuigenis gaven.

Op een andere zondag gingen ze in paren tegenover elkaar staan, handen in handen. Onder muzikale begeleiding baden ze voor elkaar, spontaan. Ook de kinderen en jongeren.

Voor de collecte werd ook hier steeds eerst gebeden door de gebedsleider.

Daarna gingen kinderen en jongeren naar een eigen dienst.

Daarna kwam de preek van de pastor. Ik heb een keer een tolk gevraagd. De preek begon over een profetische tekst uit Samuel waarin de Heilige Geest werd beloofd. Later over Johannes de Doper. Vervolgens werd verteld over Jezus’ kruisdood. Tenslotte over de eerste christenen op Pinksteren. Maar de hele 50 minuten preek was eigenlijk een constante herhaling van lofprijzing: om de paar zinnen riep de pastor: “Geloofd zij Jezus Christus”, of “Eer zij God”. En voortdurend met stemverheffing en geluidsversterking met de luidsprekers.

Tweemaal werd er zonder veel toelichting of gebed ‘Avondmaal’ ‘gevierd’: een gemeentelid ging met een schaal crackers staan. Iedereen kwam naar voren, (niet in een rij), om een stukje te nemen. Aan de andere kant stond iemand met cupjes druivensap..

Uit mijn dagboek:
Zondag 2 febr. De pinksterkerkdienst had dezelfde opzet als de strandkerk. Maar vanaf het begin werd er heel hard geklapt voor elke keer dat “eer aan God” geroepen werd. Én bij alle liederen. Een derde was jeugd, die na het zingen naar een kinderwoorddienst gingen.
De preek van een uur kon ik dit keer helemaal niet volgen. Er werd collecte gehouden voor een vrouw die naar het ziekenhuis moest. Ze nam onder tranen het geld direct in ontvangst.
Toen alle bezoekers daarna voor in een kring gingen staan om van een theeblad een cupje wijn/sap te nemen (er was geen tafel) was het inmiddels 12.00 uur geworden en ben ik weggegaan.

23 februari

Vanochtend ben ik weer naar de Pinkstergemeente gegaan. Er was een 50-jarige die na het zingen heel lang toegesproken werd. Ik ben weggegaan maar werd door iemand uitgenodigd voor de lunch. Ik ben toen bij de jarige gaan zitten. Het was de vrouw van de pastor en ….. zij waren ook de eigenaars van het restaurant waar ik elke dag ga eten. Ze kwamen me ook zo bekend voor!!!

16 maart
In de dienst ging iedereen hand in hand tegenover iemand anders staan. Zondebelijdenis op grond van de Galatentekst: “belijdt elkaar je zonden” ???
Nee, het was bidden voor elkaar en elkaar zegenen.

Kerkgangers komen in elke dienst regelmatig in grote getale naar voren om te zingen met opgeheven handen.

De laatste zondag
Vanochtend ging ik weer voor de dienst van 10.00 uur naar de Pinkstergemeente. Toen die om 10.10 uur nog niet begonnen was en mensen nog rondliepen om elkaar ( met omhelzingen) te begroeten, ging ik iemand vragen hoe laat de dienst zou beginnen. Misschien was het een uur later. Dan kon ik eerst wat boodschappen doen. Het antwoord was: “10.00 uur Ticotijd”
Toen dacht ik: wat zou het fijn zijn als we in Holland ook wat meer op Ticotijd leven.

Het is dus mijn voornemen om nu als vrijwilliger wat minder afspraken te maken, minder te plannen en meer van dag tot dag te leven. “In het moment van nu”, zeggen ze bij het Focolare. Ontspannen te leven en minder op de tijd te letten.
Dat zal niet makkelijk zijn in de Hollandse gestreste cultuur.

Op een bepaald moment kwam iedereen naar voren voor handoplegging door de pastor. Enkelen omarmden elkaar. Een jongedame leek me heel emotioneel te worden: haar lichaam trilde helemaal. Anderen ondersteunden haar of gingen water en doekjes halen

Aan het eind werd ik vanwege mijn aanstaande vertrek naar voren uitgenodigd en in een kringetje van 5 a 6 mensen werd er voor mij gebeden en legde de pastor een hand op mijn schouder..

Een levendige evangeliserende gemeenschap zoals we dat in de Sint Jan de Doperparochie willen zijn. Maar zo’n hechte gemeenschap kan dat niet worden omdat het met 8 verspreide kerken te grootschalig is.

Waar vind je zo’n vreugdevolle hechte geloofsgemeenschap in Nederland?…. Ja, zo’n gemeenschap is er!!!! En ik ben er al 44 jaar lid van: de Focolare-gemeenschap!!!!! (zie: www.focolare.org).

Maar ook bij de Katholieke Charismatische Vernieuwing en in groepen als de Alphacursus vind je elementen die ik hier in de pinkstergemeenten vond.

Ik kom dus terug naar Nederland met de wens en het voornemen in de parochie meer te evangeliseren en meer vreugde uit te stralen, meer vanuit het hart spontaan te spreken en andere accenten te leggen en de parochianen te bemoedigen getuigende christenen te zijn.

Winfried Kuipers, internetpastoor